فرستنده : شهریار ایازی
کودکی هایتان را کجا جا گذاشته اید؟
کودکی هایت را کجا جا گذاشته ای؟
چگونه انزوای قلب کوچکت را درنیافتند؟
کودکی هایت پشت چراغ های قرمز متوقف شده اند یا از کودکی می گریزی تا با بلوغی کودکانه دنیا را به سخره کشی؟
تردید و نگاهت را عابران راه بی تفاوتی دیده اند ؟
تا به کی از خشونت های بزرگتران کهترت هراسانی؟
آوای بی قراری ات را زمان سکوتت می خوانی؟ تو نوجوانی و جوانی نامعلومت را بین مردمان آسوده خاطر دیده ای؟
زمان را درنورد و آوای درد را سر ده. هیچ سرودی دردناک تر از فریاد کودکی نیست که ناچاری، کودکانه هایش را به مخاطره انداخته.
کاش آغوش مادرانه ای باشد تا اشک ها و خستگی هایت را به آغوش کشد و دستانت را لمس کند تا لطافتش، زبری اش را از تو برباید و بر روحت مرهم نهد.
برگرفته از وبلاگ تصنیف آخر نوشته کتایون :
آخرین دیدگاهها