۲۹ اسفند ۱۳۹۵ / دیانا بیگلری فرد
جلّاد و مسئول اجرای نسل‌کشی کُردها در سال پایانی جنگ تحمیلی کسی نبود جز «علی حسن‌المجید» که به «علی انفال» و «علی شیمیایی» لقب گرفت. او در مدت ۱۰۰ روز، جان حدود ۱۸۳ هزار کُرد را که عمدتا هم زنان و کودکان بی‌گناه بودند در عملیاتی به نام «انفال» گرفت. همچنین مردم شهر «نودشه» در ایران نیز قربانی این جنایت شدند.
به گزارش ایسنا، مقدمه این جنایت ضد بشری به دست علی‌شیمیایی که پسر عموی صدام بود با بمباران شیمیایی شهرهای و «حلبچه» کردستان عراق در روز ۲۵ و «نودشه» در کرمانشاه در روز ۲۶ اسفندماه سال ۱۳۶۶ آغاز شد. علی شیمیایی ابتدا توأم با بمباران متعارف شهرهای ایران از جمله تهران، شهر حلبچه و نودشه را هم مورد حمله قرار داد تا با شکسته شدن دَر و پنجره منازل این شهر، مردم دیگر نتوانند در برابر کاربرد سلاح نامتعارف شیمیایی از خود مقاومتی نشان دهند.
به مناسبت بیست و نهمین سالروز فاجعه انسانی حلبچه و نودشه، مروری بر این حوادثه تلخ و ضد بشری خواهیم داشت:
بعد از بمباران شیمیایی سردشت، ایران این حمله را به طور مستقیم به کوتاهی شورای امنیت در اقدام علیه حملات شیمیایی قبلی عراق نسبت داد و وزیر خارجه وقت ایران ادعا کرد که عراق بیانیه ضعیف شورا در ۱۴ می ۱۹۸۷ را به منزله اختیار برای توسل مستمر به جنگ افزارهای شیمیایی تفسیر کرده است. خواب غفلت سازمان ملل متحد و جامعه جهانی با اتفاق سردشت آشوب نشد تا اینکه یک سال بعد، صدام جسورتر شد و از همین روش جنایت علیه مردم کشور خود در حلبچه استفاده کرد که به مراتب ابعاد فاجعه و جنایت بسیار گسترده بود.
وقتی مردم حلبچه قربانی شدند
چراکه صدام معتقد بود که مردم کردستان و انقلابیون کُرد با جمهوری اسلامی ایران و پاسداران همکاری دارند، اما واقعیت این نبود. بلکه خصلت و اخلاق رژیم بعث عراق به گونه‌ای مبنای دیکتاتوری و فاشیستی داشت و همین باعث شد که از سلاح‌های شیمیایی برای نابودی و نسل‌کشی کُردها استفاده کند. از همین رو مردم بی‌گناه اقلیم کردستان عراق و مبارزین و انقلابیون کُرد را با عوامل شیمیایی بمباران کرد.
در پی این جنایت جنگی که در اواخر جنگ تحمیلی عراق علیه ایران انجام شد، مردم کُرد عراق به ایران آمدند. براثر بمباران شیمیایی حلبچه نزدیک ۵۰۰۰ نفر زن و مرد و کودک به شهادت رسیدند و ۱۲ هزار نفر هم زخمی شدند. به دنبال این جنایت، کل شهر حلبچه تخلیه شد.
بمباران شیمیایی نودشه
بمباران شیمیایی حلبچه به نودشه نرسیده بود که در روز ۲۶ اسفند ۱۳۶۶ رأس ساعت ۱۰:۱۱ دقیقه صبح (یک روز بعد از بمباران شیمیایی حلبچه)، نودشه دچار یکی از تلخ‌ترین و دردناک‌ترین حوادث تاریخ معاصر شد؛ یعنی ناگاه با شلیک چندین موشک (ساخت کشورهای منادی آزادی و دموکراسی) مواجه شد که متأسفانه بیش از ۱۲۰ نفر از ساکنانش مظلومانه شهید و مجروح شدند.
براساس آمار کتاب «جنگ شیمیایی عراق و تجارب پزشکی آن» نوشته «دکتر عباس فروتن»، در این حمله، هشت بمب حاوی گاز خردل به نودشه اصابت شده است که حداقل ۱۳ نفر در همان لحظات شهید و بیش از ۱۰۰ نفر هم مصدوم شده‌اند.
مسئله‌ای دیگر در آن زمان که بسیار ناگوار بوده، این است که مردم نودشه تا دقایقی بعد از حمله شیمیایی نمی‌دانستند که مورد حمله شیمیایی قرار گرفته‌اند، تا به کمک مجروحان بشتابند، از این رو بسیاری شهید یا مجروح شدند و تنها پزشک حاضر در شهر نیز، روز بعد از حادثه، به دلیل جراحات وارده، در حین درمان ساکنان شهر، شهید شد.
این جنایت هولناک به دلیل همزمانی با ژنوساید (نسل کشی)حلبچه، چندان که شاید و باید مورد توجه رسانه‌ها واقع نشد و در سکوت رسانه‌های خبری (به هر دلیل) قرار گرفت، از این رو، بسیاری از هموطنان گرامی، کمترین اطلاعی از این جنایت کثیف نداشته و ندارند. در طول این ۲۷ سال تنها مستند و گزارش تصویری که در مورد اطلاع رسانی این جنایت تهیه شده، در سال ۱۳۸۷ توسط انجمن «موست» ژاپن بوده است که هیئتی ژاپنی از اعضای این انجمن که از بازماندگان بمباران هیروشیما و ناکازاکی هستند با مصدومان و بازماندگان بمباران‌های شیمیایی شهر نودشه دیدار کردند و در این رابطه مستندی از مصدومان و وضعیت زندگی آنها، تهیه و در یکی از شبکه‌های تلویزیونی ژاپن پخش شد.
آخرین دیدگاه‌ها