شمشیر دو لبه رفتن یا نرفتن کودکان به مهد کودک

۳۱ شهریور ۱۳۹۹

یک روانشناس به ابعاد روانی حضور کودکان در مهدهای کودک پرداخت و مطرح کرد: رفتن یا نرفتن کودکان به مهد کودک مانند شمشیری دو لبه است که می تواند مزیت ها و ضررهای خودش را داشته باشد، این والدین هستند که با افزایش آگاهی خود می توانند بهترین تصمیم را اخذ کنند و محیطی را برای کودک خود فراهم کنند که مزایای بیشتری برایش دارد.

نرگس حسینی نیا در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: دوران خردسالی ـ پیش از دبستان ـ کوتاه است و کودک اولین دانسته های خود را در این سال ها کسب می کند، به همین دلیل بر محیط زندگی و فضاهایی که کودک با آنها در ارتباط است، تاکید فراوانی می شود، چراکه خانواده اولین نهاد اجتماعی است که کودک در آن رشد و پرورش می یابد و در سه سال اول زندگی، تنها نهادی که برای کودک توصیه می شود خانواده است.

سه سال اول زندگی، خانواده امن ترین محیط کودک است

این روانشناس ادامه داد: در سه سال اول زندگیِ کودک، خانواده امن ترین و مناسب ترین محیط است، چراکه ممکن است کودکان با اضطراب ناشی از جدایی والدین مواجه شوند و این امر تاثیرات جدی بر آنها خواهد گذاشت، از سن سه سالگی به بعد کودک می تواند برای چند ساعت جدایی از والدین خود را تحمل کند، با دیگران ارتباط برقرار کند و از این تعامل لذت ببرد.

به گفته‌ وی، با افزایش سن کودک، به مرور از نقش خانواده ها کاسته و نهادهای دیگری به جز خانواده در آموزش، تحول شخصیت، رشد عاطفی، روانی، جسمی، اجتماعی و پرورش استعداد و خلاقیت کودک نقش به سزایی ایفا می کنند، همچنین محیط ها و فضاهای تاثیر گذاری همچون مهد کودک که اولین گام‌های ورود به جامعه شناخته می‌شوند، با ایجاد انگیزه و حس تعامل به عنوان الگوی اجتماعی باعث ارتقاء مهارت های اجتماعی و تقویت کودکان در حوزه های مذکور می شوند.

تاثیر مهدکودک بر کودکان بیشتر از خانوده است

حسینی نیا با بیان اینکه تحقیقات نشان داده اند، کودکانی که به مهد کودک می روند به دلیل وجود هم بازی و همسالان خود، فعالیت و تحرک بیشتری نسبت به سایر کودکان دارند، اظهار کرد: تعامل با دوستان و تشویق مربیان در مهد کودک اعتماد به نفس کودکان را افزایش می دهد، در بین همسالان خود را بهتر می شناسند، یاد می گیرد مشارکت کند، از حقوق خود دفاع کند، به حقوق دیگران احترام بگذارد و به طور مداوم در حال توسعه توانایی های خود هستند.

این روانشناس معتقد است که می توان گفت کودکان از مهد کودک نسبت به خانه تاثیر بیشتری می پذیرند، چراکه کودک می داند که در محیط خانه حتی اگر قانون شکنی کند، بازهم مهر و محبت والدین را خواهد داشت ولی محیط مهد کودک به کودک این آگاهی را می دهد که اگر پذیرش همسالان و تشویق مربیان را می خواهد، بایستی قوانینی را رعایت کند.

وی در بخش دیگر سخنان خود به معایب حضور کودکان در مهدهای کودک پرداخت و گفت: حضور کودکان در مهدهای کودک می‌تواند معایبی همچون تفاوت های فرهنگی، مذهبی، اقتصادی خانواده های کودکانی که در کنار هم جامعه مهد کودک را ساخته اند و تامین و پاسخگویی انتظاراتی فراتر از توان خانواده‌ها را داشته باشد.

مسافت و نزدیکی مهدکودک به محل کار یا خانه تنها عامل انتخاب مهدکودک توسط اکثر خانواده ها

این روانشناس ادامه داد: در حال حاضرعدم وجود متولی ثابت جهت برنامه ریزی و ارزیابی و نظارت بر امور مهدهای کودک و تعدد دستگاه های اجرایی، ناهماهنگی هایی را در برنامه، شیوه و نحوه عملکرد مهدهای کودک ایجاد کرده است. لذا خانواده ها با چشم انداز روشنی نمی توانند نسبت به ثبت نام فرزندان خود در مهدهای کودک اقدام کنند و گاها تنها عاملی که برای انتخاب مهد کودک در نظر می‌گیرند؛ فاصله‌ میان منزل یا محل کار خود تا مهد کودک است.

انتقاد به کارکرد غیر مفید برخی مهدهای کودک

وی افزود: از سوی دیگر برخی مهدهای کودک صرفا تبدیل به مکانی برای نگهداری کودکان شده اند و جز چند نوع بازی بی هدف و یا سرگرمی های غیر مفید فعالیت موثر دیگری ندارند. همچنین کمبود نیروی انسانی کارآمد و متخصص، مهدهای کودک را با چالش هایی مواجه می کند که می‌تواند در طولانی مدت اثرات سویی در پی داشته باشد.

حسینی نیا در انتها با تاکید بر اینکه حضور موثر مهدهای کودکی که هماهنگ با علم روز، هدفمند و موثر در حال فعالیت هستند، مایه امیدواری است، گفت: مهد کودک مکانی برای بازی، یادگیری و احساس راحتی است، هرچند انتظار می رود برنامه های آموزشی مهد کودک ها در برگیرنده برنامه های علمی هم باشد، اما در عین حال با توجه به تغییر و تحولات سریع جامعه امروز و تضادهای موجود می بایست هدف نهایی مهدهای کودک جهت دهی کودکان به سوی ارزش ها و رفتار مطلوب و به طور کلی پرورش کودک به عنوان یک فرد اجتماعی، مسئولیت پذیر و اخلاق مدار باشد.

انتهای پیام