طرح جمع‌آوری کودکان کار و خیابان سرپوشی بر غارت سفره‌های مردم

۰۹ فروردین ۱۴۰۰

بیکاری، فقر، گرانی و تورم افسار گسیخته در سال ۹۹، باعث شد که آمار کودکان کار و به خصوص کودکان کار و خیابان افزایش یابد. کودکانی که تلاش می‌کنند تا کمک کار سفره خالی خانواده باشند. کودکانی که کودکی‌یشان در مناسبات اقتصادی فاسد حاکم، به سرقت میرود و خیلی زود نان‌آور خانه شده و وارد جامعه میشوند. کودکان کار جز اولین قربانیان وضعیت وخیم اقتصادی موجود هستند. دولت برای حفظ ظاهر شهرها در طرحی سرکوبگرانه و ناکارآمد، اقدام به جمع آوری کودکان کار و خیابان از سطح خیابانها کرده است. اقدامی که آنها را از خیابان‌ به کارگاه‌های غیر قانونی که هیچ امنیتی ندارند سوق میدهد.

رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران در این رابطه گفت: « فشار برای جمع‌آوری کودکان کار و خیابان، آنان را به سمت مشاغل زیرزمینی می‌کشاند که اینگونه مشاغل سختی بیشتری برای چنین کودکانی درپی خواهند داشت.»

وی بر ناکارآمدی طرح ساماندهی کودکان کار تاکید کرد و گفت: «ساماندهی و حذف کودکان خیابانی قابل تحقق نیست چون تا زمانی که عوامل ظهور و بروز کودکان کار و خیابان کنترل نشوند و از بین نروند، حذف کـودکان کـار و خیابان امکان‌پذیر نخواهد بود.»

طرح جمع‌آوری کودکان کار و خیابان
کـودکان کـار نتیجه بلافصل سیاستهای مخرب دولت
کـودکان کـار نتیجه بلافصل سیاستهای مخرب دولت در زمینه اقتصادی است. بسیاری از این کودکان، بدلیل وضعیت بد معیشتی خانواده‌هایشان مجبور به کار هستند.

حسن موسوی چلک، با بیان اینکه ساماندهی این کودکان بدون توجه به وضعیت بد اقتصادی جامعه امکان‌پذیر نیست، گفت: « واقعا آیا می‌توانیم با این شرایط اقتصادی و نظام رفاهی، دغدغه کـودکان کـار و خیابان را کم کنیم. ممکن است بگوییم آنها را جمع‌آوری می‌کنیم که جمع‌آوری نیز کلمه نامناسبی برای انسان‌ها است اما حتی بعد از این جمع‌آوری تا چه مدت می‌خواهند این کودکان را نگاهداری کنند ضمن اینکه با فشار برای جمع‌آوری کودکان، آنها به سمت مشاغل زیرزمینی که سختی بیشتری برای کودک درپی خواهد داشت، گرایش پیدا می‌کنند.»

وضعیت وخیم اقتصادی در سال گذشته که ناشی از سودجویی‌ها و غارتگری‌های باندهای چپاولگر حکومتی بود و فقر و فلاکت ناشی از آن و محو شدن نان از سفره‌های مردم، باعث سرازیر شدن کـودکان کـار به خیابانها شد و کودکی و آرزوهای آنها را به غارت برد. در ادامه بجای رسیدگی به وضعیت اقتصادی اقشار ضعیف، دولت با طرحهای سرکوبگرانه و کشاندن کودکان به کارگاه‌های بدون نظارت باعث نابودی زندگی این سرمایه‌های میهن میشود.