، نرگس، شیرین و سردار، چهار خواهر و برادری که از ناتوانی جسمی رنج می برند با یک ویلچر در یکی از روستاهای دهدشت در استان کهگیلویه و بویراحمد زندگی می کنند.
ایرنای یاسوج در گزارشی از زندگی این چهار خواهر و برادر در روستای بیمنجگان در 10 کیلومتری دهدشت نوشته است: “زیور 30 ساله، نرگس 28 ساله، شیرین 22 ساله و سردار 20 ساله، هر چهار نفر معلول هستند و کار اداره کردن زندگی آنها بر عهده پدر از کار افتاده آنهاست.”
این چهار خواهر و برادر تنها یک ویلچر دارند و ” اگر سردار بخواهد بیرون برود باید زیور، نرگس و شیرین، به نوبت منتظر ویلچر بمانند و اگر هر چهار نفرشان کار داشته باشند چاره ای جز صبر سه نفر و شتاب یک نفر نیست.”
حسین خدمتی و ولی موسوی نژاد در گزارش خود از زندگی این خانواده با اشاره به اینکه “با ویلچر به سختی می توان در این روستا زندگی کرد چون کوچه های روستا خاکی است و بدون کمک دیگران نمی توان از چاله و چوله های آن گذر کرد”، نوشته اند که “حیاط خانه این چهار خواهر و برادر معلول هم مثل کوچه های روستا خاکی و پر از چاله است و از این رو آنها نمی توانند در حیاط خانه هم به راحتی زندگی کنند به ویژه روزهایی که باران ببارد و کف حیاط خانه گل آلود شود.”
“سرتیپ مارژ” پدر این خانواده درباره چگونگی گذران زندگی و اداره این خانواده گفته است: “فقط می گویم خدا بزرگ است. بهزیستی شهرستان کهگیلویه یک باب خانه را در چند مرحله با هزینه 7 میلیون تومانی برای ما ساخته است” اما “فضای نامناسب برای معلولان، حیاط خاکی و چاله های آن، چکه کردن سقف و بلوک هایی که به عنوان دیوار حیاط روی هم گذاشته شده اند از مشکلات این خانه است.”
سرتیپ مارژ که خودش نیز به دلیل درد ساییدگی زانو همنشین فرزندانش شده “خواستار کمک نیکوکاران و مسئولان است”، و به ایرنای یاسوج گفته است که “چهار فزند معلولم در فصل گرما و سرما با توجه به خاکی بودن حیاط خانه و نامناسب نبودن خانه برای معلولان در رفت و آمد با مشکلات زیادی روبرو می شوند.”
“سردار مارژ” پسر جوان و 20 ساله “خانواده ماژر” با بیان اینکه در هفته بهزیستی مسئولان شهرستان کهگیلویه به آنها سرکشی کرده اند، گفته است: “ما چهار معلول در یک خانواده هستیم اما تنها یک ویلچر داریم که آن را مسئولان برای ما هدیه آوردند.”
“سردار مارژ” همچنین از مسئولان و نیکوکاران خواسته تا “یک ویلچر کنترلی برای این چهار معلول تهیه کنند تا بتوانند بدون نیاز به کمک دیگران حرکت کنند.”
اعضای خانواده مارژ با تاکید براینکه بعد از مرکش مادرشان زندگی برایشان دشواتر از پیش شده است، به ایرنای یاسوج گفته اند که تنها بهزیستی مستمری 200 هزار تومانی به آنها پرداخت می کنند، اما نرگس ماژر تاکید کرده است که “ستمری ماهانه 200 هزار تومانی برای چهار معلول که هیچ سرپرستی ندارند بسیار کم است.”
سردار مارژ نیز با اشاره به اینکه “هزینه برای سنگ فرش کردن خانه را نداریم و به همین دلیل به راحتی نمی توانیم در آن با ویلچر حرکت کنیم”، گفته است: “شاید نیکوکارانی پیدا شوند که بتوانند هزینه سیمانی کردن یا موزاییک و سنگفرش حیاط خانه را بپذیرند تا چهار انسان بتوانند براحتی در حیاط خانه حرکت کنند.”
تهیه ویلچر از دیگر نیازهای خانواده های این روستاست که چند معلول در یک خانه زندگی می کنند چرا که روستای 120 خانواری در مجموع شش خانواده فرزند معلول دارند خانواده ماژر چهار معلول، یک خانواده دیگر سه معلول و چهار خانواده نیز هر کدذام یک فرزند معلول” دارند که همه آنها با مشکلات مشابهی روبرو هستند.
“هاجر” زنی که در همین روستا زندگی می کند و مادر “سه فرزند معلول به نام های معصومه، حکیمه و سمنبر معززیان خواه” است با ابراز گلایه از زندگی سخت خود و خانواده اش و کم توجهی مئولان گفته است: “این خانه برای رفت و آمد معلولان مناسب نیست وفرزندان معلول در هنگام راه رفتن مشکلات زیادی را تحمل می کنند”، گفته است: “سرویس بهداشتی و حمام نیز مناسب معلولان” نیست.
این مادر با اشاره به مشکلات خود در “نگهداری از سه دختر معلول”، گفته است: ” بیش از چهار سال است که مسئولان بهزیستی هیچ سرکشی به فرزندان معلولم نداشته اند و دخترانم به دلیل خاکی بودن حیاط خانه و نامناسب بودن آن برای معمولان بوبژه هنگام باران و رفت و آمد در خانه با مشکلات زیادی روبرو می شوند.” استان وایر 06 مرداد
آخرین دیدگاه‌ها