نشست وزرای کشور اتحادیه اروپا در بروکسل روز دوشنبه موفق نشد به ضرورت های فوری بحران پناه‌جویان پاسخ دهد. آنها نتوانستند بر سرِ جابجایی 120000 پناه‌جو از یونان، ایتالیا و مجارستان به توافق برسند و به توافقی در ماه ژوئن بر سرِ راهکار موقت و استثنایی در مورد جابجایی 40000 نفر ظرف دو سال بازگشتند.
نبودِ جسارت سیاسی حیرت انگیز و شرم آور است. اروپا، با جمعیت 500 میلیون از ظرفیت ارائه حمایت به نیازمندانِ کمک برخوردار است و این کار را در گذشته نه چندان دور انجام داده است. 20 کشور غربی در اواخر دهه 1970، 623000 پناه‌جوی فراری از ویتنام را پذیرفتند. در سال 1992، اتحادیه اروپا با 15 کشور عضو به 670000 درخواست پناهندگی رسیدگی کرد که شمار قابل مقایسه با آن، رسیدگی به 620000 درخواست پناهندگی در اتحادیه اروپا با 28 کشور عضو در سال 2014 است. با وجود این، امروز که 4 میلیون تن از سوریه در کشورهای همسایه آن پناه می جویند، جنازه ها به سواحل اروپا می رسند و خانواده های مستأصل که زندگی شان را برای رسیدن به امنیت به خطر انداخته اند امدادِ اولیه درخواست می کنند، این کشورها فلج شده اند و فقط تماشا می کنند.
بی‌اعتنایی رهبران اروپا به این درد و رنج لکه ای پاک نشدنی بر دامان این قاره است و ارزش های بنیادین این اتحادیه را مورد تردید قرار می دهد.
وزرای اتحادیه اروپا در تاریخ 22 سپتامبر در نشستی تلاش خواهند کرد درباره جابجایی 120000 پناه‌جوی دیگر به توافق برسند. کشورهای اتحادیه اروپا در هفته های اخیر در میان تنش رو به رشد بر سر این تعداد در کشمکش بوده اند.
فدراسیون بین المللی جامعه های حقوق بشر توصیه های مشروحی به اتحادیه اروپا و دولت های عضو آن درباره مهاجرت و پناهندگی ارائه داده و نیاز به ایجاد مسیرهای قانونی و امن ورود به اروپا را به عنوان تنها راه حل برای جلوگیری از مرگ انسان ها، حفظ کرامت انسانی و رعایت تعهدات بین المللی در حقوق بشر و حقوق پناه‌جویان مشخص کرده است.
ما با تأکید از شورای اروپا می خواهیم این توصیه ها را در آغاز بحث در نشست هفته آینده در نظر بگیرد.
آخرین دیدگاه‌ها