گزارشی تصویری از: مین و کودکان در روستاهای نشکاش و بسطام و انجیران و لنگریز (در کردستان)

دریافت از:بهروز معزی     Behrouz Moezi

پای مصنوعی متعلق به گشین دختر ۱۰ ساله که پای چپش را  در پی انفجار مین از دست داده است.  

پزشک به کمک پدر گشین در حال خارج کردن پلاتین از پای اوست. پای گشین که در پی انفجار مین قطع شده، تاکنون سه بار تحت عمل جراحی قرار گرفته است.

پدر گشین در حال حمل او در بازگشت از بیمارستان است. او به خاطر فقر مالی، سختی‌های بسیاری در این مدت متحمل شده است و از سویی امکانات لازم برای درمان گشین، در کردستان ندارند.

 یک پزشک داوطلب در حال نگاه کردن به تصویر رادیولوژی قفسه سینه‌ سینا است. بیشتر خانواده‌های حادثه‌دیده از مین، از وضعیت مالی مناسبی برخوردار نیستند و در کردستان نیز امکانات لازم برای درمان وجود ندارد.

آلا ۷ سال دارد.او در روستای زویران زندگی می‌کند که در پی انفجار مین، چشم راستش را از دست داده و چشم چپش نیز تنها ۶۰ درصد بینایی دارد. 

امیرمحمد ۸ ساله است. او اسفند ماه 1393، هنگام بازگشت از مدرسه، در پی انفجار مین در مرز مهران، دچار جراحت شدید شد.

محمدهادی ۱۲ ساله، اسفند ماه ۱۳۹۳ هنگام بازگشت از مدرسه در منطقه مرزی مهران روی مین رفت و پس از 20 روز بستری بودن در بیمارستان اهواز، در گذشت. این عکس ۲۴ ساعت پیش از مرگ محمدهادی، از او گرفته شده است.

روستاهای نشکاش و بسطام و انجیران و لنگریز (در کردستان) مثل صدها روستای دیگر درگیر جنگ هشت ساله ایران و عراق از مین های جامانده زخم خورده اند. تصاویر زیر که در ایسنا منتشر شده است، بخشی از این ماجرا و تأثیر مین را روی کودکان، ۱۶ سال پس از جنگ روایت می کند: هرانا  18 آذر

تصاویر بیشتر را در است هرانا دنبال کنید

https://hra-news.org/fa/children/a-3220