کودکانی که از تمام امکانات اولیه فقط تلویزیون می خواهند؛ مادرانی که به پای مشکلات پیر شدند

 تقریباً در ۲۰کیلومتری شهر دیشموک روستایی به نام سربس علیاء واقع است، جایی که مردمانی از جنس صفا، صمیمیت ولی در عین حال در سایه عدم وجود حداقل امکانات زندگی می کنند.

۴۰دقیقه‌ای را آن هم بیشتر به دلیل راه ارتباطی نامناسب با خودرو عزیمت کردیم و به نزدیکی روستا رسیدیم، مسیری که به دلیل نبود راه ارتباطی باید بیش از یک ساعت پیاده می رفتیم تا به محل زندگی مردمی برسیم که در منطقه ی صعب العبور از دیشموک قرار دارند.

بعد از یک ساعت پیاده روی به همراه خبرنگار شبکه استانی دنا و رئیس اتفاقات برق دیشموک به کودکی در نزدیکی روستا رسیدیم که از او پرسیدیم، از روستای خود خوشتان می‌آید؟

این کودک ساده و محروم به ما گفت: “نه؛ چون که ما برق نداریم و به دلیل نبود برق تلویزیون نمی بینیم”.

این کودک با لحن کودکانه خود گفت: “آروزی ما داشتن برق و دیدن برنامه های تلویزیون است”.

به داخل روستا نرسیده، اهالی ساکن در روستا از نبود برق، عدم راه ارتباطی و حتی از محرومیت آب شرب انتقاد کردند و به خبرنگاران گفتند: “۳۷سال از انقلاب گذشته ولی هنوز ما را کسی ندیده است!”

آری؛ اینجا؛ سربس علیاء، مردمی که در محرومیت به‌سر می‌برند، کودکانی که آرزوی دیدن تلویزیون دارند و مادری که می گوید: “تمام زندگی ما چراغ‌های فتیله ای دستی است برای روشنی بخشی به خانه مان می باشد”.

محمد به ما گفت: “بعد از زندگی اجدادی ما همچنان به دلیل دامداری و کشاورزی مجبوریم در این مکان سکونت داشته باشیم ولی متاسفانه این وضع ما است، از همه امکانات و حداقل‌ها هم محروم هستیم”.

جوان تحصیلکرده ای که به گفته وی، بیشتر اوقاتش را به دلیل نبود امکانات مجبور است به خارج از منطقه عزیمت  کند، گفت: “آیا شایسته است در عصر کنونی آن هم با وجود این همه امکانات، این مردم از اندک امکانات محروم باشند، آیا این نشانه بی توجهی مسئولان نیست!”

وی اضافه کرد: “مسئولانی که فریاد حمایت از عشایر و روستانشینان را سر می دهند چرا حداقل امکانات، برق و راه ارتباطی را برای مردم محروم روستایی و عشایری مهیا نمی کنند تا از خروج آنها از روستا جلوگیری کنند”.

مادری از اهالی ساکن در روستا با بیان اینکه، از نبود راه ارتباطی، برق و آب سالهاست رنجی می بریم، خاطرنشان کرد: “مسئولان به داد ما برسند و ما را از معضلات کنونی نجات دهند”.

لحظاتی را با کودکان روستا به صحبت نشتیم و فهمیدیم آروزی همگی داشتن برق و دیدن تلویزیون است ولی نکته ای که ما را تحت تاثیر قرار داد؛ گفته ی یکی از کودکان بود که به ما گفت: شب‌های روستای «سر بس» تاریک و ترسناک است.

بر پایه این گزارش و بیان مشکلات عینی و واقعی از این منطقه محروم انتظار می رود مسئولان چاره ای اساسی در این خصوص بیندیشند.خبرگزاری هرانا ـ ۱۳۹۵/۱۰/۱۶