با نزدیک شدن گرمای طاقت سوز تابستان در ایران، دیدن کودکان کار در گوشه گوشه شهر هر دلیلی که داشته باشد، بزرگترین دلیل است برای اثبات عدم پایبندی جمهوری اسلامی به کنوانسیون حقوق کودک* و:
یک حقیقت تلخ:
تا کنون سازمان و نهادهایی که برای این منظور تشکیل شده‌اند، ککشان نه می‌گزد که پشت بیشتر چراغ قرمزهای شهر پر شده از دختران و پسرانی که هر روزه، حتی بدون استراحت جمعه‌ها، به کسب و کار مشغولند، نه ضابط قضایی، مدعی‌العموم و دستگاه حقوقی مملکت تلاش می‌کند مانع این کار غیرانسانی که موکدا غیرقانونی هم شناخته شده، شوند، نه دیگر مسئولان ریز و درشت، استانی یا کشوری، مقامات محلی یا کلان و… هیچ کاری می‌کنند.
اما:
کودکان کار وکودکان خیابانی انکار می‌شوند؛ انگار یا نبوده اند و یا چشمی برای دیدنشان نیست .
آیا کودکان کار بخشی از دردهای جامعه ما نیست؟
آیا تلاشی برای رفع این رنج کرده ایم؟
و یا اگر کرده ایم، نتیجه قابل توصیفی داشته است ؟
602
آخرین دیدگاه‌ها