غزاله مادر خود را در حالی ترسیم کرده بود که یک دستبند به دست وی و دستبند دیگر در دست مامور زنی بود که مادر را مشایعت میکرد و غزاله نیز در حالی که اشک میریخت با دو دست خود و با تمام وجود مادر را میکشید
نیما ۹ ساله خودش را درحالی کشیده بود که با تلفن با مادر زندانی خود صحبت میکرد و با گریه از او میپرسید کی برمیگردی،
شکیبا درست همان روزی را ترسیم کرده بود که با مادرش به ملاقات پدر رفته بودند، در حالی که میلههای بلند زندان تا آسمان رفته بودند
رقیه دو پرنده را در حالیکه در قفس، افسرده و غمگین زندانی بودند، ترسیم کرده بود، ….
دریافت شد از : بهروزخسروی Behrooz Khosravi
به مناسبت روز جهانی کودک، نشست علمی مسئولیت دولت، جامعه مدنی در قبال کودکان دارای والدین زندانی، به همت کانون شهروندی زنان و کمیسیون حقوق بشر اسلامی برگزار شد.
به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از قانون، به مناسبت روز جهانی کودک، نشست علمی مسئولیت دولت، جامعه مدنی در قبال کودکان دارای والدین زندانی برگزار شد، این نشست که به همت کانون شهروندی زنان و کمیسیون حقوق بشر اسلامی انجام شده بود، به آسیبشناسی کودکانی که والدین آنها در زندان بهسر میبرند پرداخت، کودکانی که برچسب خانواده زندانی به آنها زده شده و به نوعی از جامعه طرد شدهاند.
در حاشیه این نشست نمایشگاهی از نقاشی کودکان و نوجوانانی که مادر یا پدر آنها در زندان بهسر میبرند برگزار شده بود.
هرچند این نمایشگاه بسیار ساده و مانند خود کودکان بیتکلف بود، اما نقاشیها حرفهای بسیاری برای گفتن داشتند، حرفهایی که مدتهای زیادی در سینه صاحب آن حبس شده و حالا در قالب نقاشی در معرض عموم گذاشته شده بودند.
فضای سالن نمایشگاه نیز متاثر از نقاشیهای کودکان سرد و بیروح بود، در نگاه اول وجه مشترک تمام نقاشیها غمو اندوهی بود که بیننده با تمام وجود آن را درک میکرد و معلوم بود ذهن، احساسات، عواطف و تمام وجود کودک درگیر مسائلی بوده که به هیچعنوان با سنو سال وی تناسبی نداشته و او نتوانسته بود با آنها کنار بیاید.
در فاصلهای قبل از شروع نشست، فرصتی یافتیم تا از این نمایشگاه دیدن کنیم.آثار هنری کودکان خانوادههای زندانی روی دیوارهای سالن خودنمایی میکردند. اکثر رنگهای بهکار رفته در این نقاشیها تیره بودند که نشان از نوعی بههم ریختگی ذهن کودک داشت.
مادرم را با خود نبرید
غزاله ۱۰ ساله گویا خاطره تلخ زمانی را که ماموران برای بردن مادرش آمده بودند را خوب به خاطر داشت، زیرا غزاله مادر خود را در حالی ترسیم کرده بود که یک دستبند به دست وی و دستبند دیگر در دست مامور زنی بود که مادر را مشایعت میکرد و غزاله نیز در حالی که اشک میریخت با دو دست خود و با تمام وجود مادر را میکشید و نمیخواست مادرش را ببرند.
نیما ۹ ساله خودش را درحالی کشیده بود که با تلفن با مادر زندانی خود صحبت میکرد و با گریه از او میپرسید کی برمیگردی، گویا نیما نمیتوانست زندانی شدن مادر را درک کند و برای بازگشت وی به خانه بسیار بیتابی میکرد.
اما نقاشی شکیبای ۹ ساله که پدرش به جرم سیاسی در زندان به سر میبرد نیز حرفهای بسیاری برای گفتن داشت گویا شکیبا صحنه ملاقات پدر را همواره در ذهن خود مرور کرده بود، زیرا او در این اثر درست همان روزی را ترسیم کرده بود که با مادرش به ملاقات پدر رفته بودند، در حالی که میلههای بلند زندان تا آسمان رفته بودند تا مانع رسیدن شکیبا به پدرش شوند.
رقیه ۱۷ ساله که مادرش به جرم غیرسیاسی و معاونت در قتل در زندان بود دو نقاشی به این نمایشگاه اهدا کرده بود، رقیه در نقاشی اول پرندهها را درحالی تجسم کرده بود که آزاد، شاد و سرحال روی درختان نشسته بودند.
انگار مفهوم آزادی از دید رقیه با شادی و سرزندگی عجین شده بود، در نقاشی دوم نیز رقیه دو پرنده را در حالیکه در قفس، افسرده و غمگین زندانی بودند، ترسیم کرده بود، گویا رقیه رهایی و آزادی را موهبتی میدانست که شاید بسیاری از انسانها از آن غافل هستند و البته این دختر ۱۷ ساله معنای دربند بودن را به خوبی درک میکرد.
جرم مادر تاثیر در نگهداری کودک ندارد
در این نشست سارا باقری، حقوقدان و وکیل دادگستری با اشاره به حقوق کودکان مادران دربند گفت: “طبق آمار سازمان زندانها و اقدامات تربیتی حدود ۵ درصد از زندانیان را زنان تشکیل میدهند که حدود ۷۰ درصد آنها متاهل هستند، در آییننامه اجرایی سازمان زندانها و اقدامات تربیتی این اختیار به مادران زندانی داده شده که کودکانشان را تا دو سال نزد خود در زندان نگه دارند پس از آن نیز روسای زندان تصمیم میگیرند که کودک را به خانواده ها یا به بهزیستی تحویل دهند”.
این حقوقدان با اشاره به اینکه جرم مادر تاثیری در نگهداری کودک خود ندارد، ادامه داد: “البته زمانی که مادر به جرم کودکآزاری در زندان باشد صلاحیت نگهداری کودک خود را نداشته و کودک تحویل بهزیستی میشود، باقری در ادامه در رابطه با زنان باردار و شیرده” خاطرنشان کرد: “رویکرد حقوق اسلامی در رابطه با زنان باردار و شیرده این است که این زنان نباید به زندان فرستاده شوند”.
در برخی از کشورها زنان باردار هنگام وضع حمل با غل و زنجیر و با زندانبان مرد به بیمارستان فرستاده میشوند که اصلا این روش خوبی نیست. تا آنجا که میشود باید برای زنان باردار و مادران شیرده مجرم به جای زندان از حبس خانگی استفاده کرد.
همانطور که یکی از قضات محترم خانم مجرمی که مبتلا به بیماری سرطان بود حکم به حبس خانگی داد، این وکیل دادگستری با اشاره به اینکه در برخی از کشورها مادر و کودک تازه به دنیا آمده در بندی جدا نگهداری میشوند، اما در کشورما اینگونه نیست و در اکثر زندانها مادر و کودک به همراه سایر مجرمان دیگر نگهداری میشوند، توضیح داد: “البته ناگفته نماند در زندانهای زنجان کودکی در زندان نگهداری نمیشود بلکه یا به خانواده سپرده میشود یا اینکه کودک تحویل بهزیستی میشود”.
باقری در رابطه با ایجاد مهدکودک در زندان نیز خاطر نشان کرد: “در برخی از زندانهای کشور کودکان در ساعات اداری در مهد کودک نگهداری میشوند و پس از ساعت اداری به مادر تحویل داده میشود”.
البته پیشنهاد بنده این است که این مهدکودکها باید خارج از محیط زندانها باشد و همچنین پس از ساعت اداری مادران به این مهدکودکها فرستاده شوند تا کودک در محیط زندان قرار نگیرد، باقری همچنین خاطرنشان کرد: “باید برنامه های مشترکی برای برقراری و پایداری رابطه مادر و فرزند برگزار شود، برای مثال در برخی از کشورها امکان ملاقات از طریق برنامه اسکایپ برای کودکان در نظر گرفته شده است یا اینکه برنامه قصه خوانی از طریق ضبط صوت برای کودکان گذاشته می شود، ما امیدواریم که برخی سازمان های غیردولتی این اقدامات را در زندانها انجام دهند”.
وی در خاتمه یادآور شد: “مهمترین نکته این است که باید هرچه سریعتر این کودکان تحت پوشش بیمه قرار گیرند. به دلیل اینکه این کودکان در مکان پرخطری نگهداری میشوند و ممکن است سلامت آنها تهدید شود”.
بیتوجهی به مشکلات کودکان
عزیزپناه، رئیس انجمن حمایت از حقوق کودکان نیز در ادامه برنامه به عنوان سخنران با گلایه از اینکه برخی بحث ها پیرامون کودکان دچار بیتوجهی در جامعه میشود، گفت: “یکی از معایب بزرگ جامعه ما این است که زیاد با دقت مسائل مربوط به کودکان دنبال نمیشود و آسیبها شناسایی نمیشوند. از جمله این غفلت ها هم مربوط به مادران زندانی و کودکان آنهاست”.
وی ادامه داد: “باید مرور کنیم که اصولا چرا این اتفاقات در حوزه کودکان و زنان می افتد و نگاه به اینکه چه چیزی زنان را در زندان نگه می دارد و کودکان هم به اجبار این فضا را تحمل می کنند، عزیز پناه خاطرنشان کرد: تناسب جامعه ما به هم خورده است و وقتی تناسب به هم می خورد یعنی جامعه بنیه خود را برای پیشبرد اهداف اجتماعی از دست می دهد، تا چهار دهه پیش ما ۳۰ درصد جامعه شهری داشتیم اما در یک حرکت عجیب این حرکت معکوس شده است آمارها متناقض است اما ۲۰ میلیون نفر ما حاشیهنشین داریم و همه مختصات حاشیهنشین را به معنای محرومیت از زیر ساختها مانند، عدم دسترسی به آب مناسب، فضای آموزشی و سرپناه می دانند”.
میزان بیسوادی مطلق و نسبی هم با ارقام نجومی رو به روست. وی ادامه داد: “ورود زنان به حوزه اقتصادی به دلیل حمایت مالی خانواده بدون اینکه به این حوزه وارد باشند نیز یکی دیگر از عوامل افزایش زنان زندانی است”، رئیس انجمن حمایت از حقوق کودکان تصریح کرد: “عدم دسترسی به اطلاعات، ازدواجهای زودرس و آمار بالای اعتیاد متاسفانه در زنان عوامل ورود زنان به زندان است”.
مزایا و معایب نگهداری کودک در زندان کنار مادر
عزیزپناه در ادامه در رابطه با نگهداری کودکان در کنار مادر زندانی خاطرنشان کرد: “برخی مخالف نگهداری کودکان در زندان کنار مادر هستند از جمله اینکه بهداشت مناسب برای کودکان وجود ندارد، در واقع این فضا برای سلامتی آسیب زاست، از لحاظ دسترسی به آفتاب و نور هم ایرادات جدی وارد است”.
آن چیزی که نهادهای حقوق کودک توجه دارند بیشتر تعاملات اجتماعی کودکان است چون کودک باید در جمع همسالان و خانواده ها باشد، آنها باید بتوانند با همسالان خود اجتماعی شدن را تنظیم کنند همچنین گروهی نیز پا فشاری میکنند که مادر بیشترین نیاز کودک است و حتما این تعاملات باید با مادر انجام شود.
اگر کودکان از دیدار مادران محروم باشند، اثرات سویی خواهد داشت و تا بزرگسالی هم با آنها خواهد بود، وی یادآور شد: “اگر نهادهای رسمی مشارکت بخش جامعه مدنی را میپذیرفتند، بخشی از مشکل حل میشد اما در حال حاضر فضا برای نهادهای مدنی بسته است. از دستگاه قضا تقاضا داریم در مورد کودکان زندانیان دقت بیشتری به خرج دهد”.
به این کودکان برچسب نزنیم
در خاتمه باید گفت کودکان زندانی توسط ما و جامعه برچسب خانواده زندانی بودن خورده و به حاشیه کشیده شدهاند، نباید فراموش کنیم خانوادههای زندانیان نیز جزئی از اجتماع ما هستند حال اگر به دلایلی پدر یا مادر خانواده جرمی مرتکب شده باشند نباید این جرم را به کل خانواده تسری دهیم.
باید بدانیم این کودکان شاهد و ناظر رفتار امروز ما و جامعه هستند و شاید فردا بخواهند از رفتارهای ما انتقام بگیرند، اقدامات و عکسالعملهای درست ما ممکن است مانع مجرم شدن این کودکان شود.
پس با عدم تبعیض میان این کودکان با کودکان دیگر هم آرامشی به خانوادههای زندانیان هدیه کنیم هم اینکه مانع شویم تفکرات منفی باعث آسیب به ذهن این کودکان و در نتیجه مجرم شدن آنها شود. هرانا 18 مهرماه
آخرین دیدگاهها